bi aşk ne zaman ölür

gönülsüz gidişleri olur  bazen aş(ı)kların...

işte o an 

aşk...

ölmez!

tarifesini şaşırmış tramvay geçer hayatımızın ortasından

tarifeli aşklarımıza tezat..

içinde miyiz dışında mı

bil(e)meyiz...

hayatımız bize biz kaderimize inat.. 

ne yollar biter ne masallar bu güzergahta..

ne de aşk!

sonunda gün boyu dönüp dururuz düşüncelerimizin içinde

yırtıp çık(a)mayız kabuslarımızı.. 

ömür geçer..

 

bazen istenen şeyler için çok geçtir ya da çok erken...

sanki hayat sondan başa doğru gitmeli/en dolu-en tecrübeli zamandan seçilmeli yaşamın yolu..belki..tabiki biliorum-bu sadece bi hayal!

akıl kıvama geldiğinde bi bakarız yol yarılanmış...

bi tek aşka geç kalınmıo galiba :)

arasıra yap(a)madıklarıma sızlasa da içim-şimdiki aklımda yine-yeniden yapardım biliorum...ve olduğum kadına devam ederdim diorum...

ben herşeyi tüm acılarına rağmen seviorum..gözümün kalbinden akan aşk(ım) da buna dahil…

kaç kere kırılınca hayalleri aklı başına gelir insanın... derim hep..

hiç kere işte!

hele o akıl kaçtı mı aşka bi kere…

hep ayrılıklarda aranır ya aşkın ispatı!oysa sadece ayrılış şeklidir insanı acıtan...

aşk mı?

kokusu değişince insanın

gelmeyince içinden artık yazmak...

AŞK

sol unutulup hep sağa gidilince

yastığın altındaki adam ölünce

tavanda onu gör(e)meyince

muzik susunca

ayna(m)daki sen yok olunca

melekler sözlerini unutunca

yıldız kuyruğuna bağlı hamak kopunca

kısaca...

vazgeçince iki taraftan biri 

susunca...

ÖLÜR...